- «Η ενασχόληση με την τέχνη χρειάζεται γερό στομάχι, όταν γίνεται επάγγελμα»
- «Εμένα με ενδιαφέρει να μπορεί να στηριχτεί από τον κόσμο αυτό που κάνω»
- «Μου έχει τύχει δύο φορές να ακούσω ότι άνθρωπος που ήταν οριακά να αυτοκτονήσει δεν το έκανε επειδή κρατήθηκε από κάποιο τραγούδι μου»
- «Δεν μπορεί να τραγουδάς μόνο στη χαρά»
Τα ποτάμια γέμισαν τσιμέντο και τα κλαδιά έγιναν ηλεκτροφόρα σύρματα. Οι πρόσκοποι δεν περνάνε πια από δω και το βαλς των χαμένων ονείρων έγινε στενή οδός. Και όμως! Σε μια γωνιά της πόλης, στο Παγκράτι, το γκρι καθρεφτίζεται στο καθαρό μπλε του ουρανού και στο διαμαντένιο του νερού. Δέντρα ορθώνονται και όμορφοι άνθρωποι μας καλοδέχονται. Τέτοιος είναι η Μαρία Παπαγεωργίου. Σε παίρνει από το χέρι και σε κάνει να νιώθεις άνετα, οικεία. Περπατάς μαζί της και συναντάς έναν σκύλο-ζωγράφο, τον Πόλοκ! Κάθεστε σε ένα καφέ και η συνέντευξη ξεκινά. Η καλλιτέχνιδα σου μιλά για την επερχόμενη εμφάνιση της στο Κήπο του Μεγάρου Μουσικής (στις 23/6), για την επαφή με τη φύση, για τη δημιουργική διαδικασία, για τη σχέση της με το κοινό, για τις αδυναμίες μας, για τον τελευταίο της δίσκο [Ο τελευταίος αναλογικός έρωτας], για την ποίηση… Η καταγραφή τελειώνει και δεν βρίσκεις ψεγάδι. Εντάξει, όλοι έχουμε τα ψεγάδια μας. Η Μαρία Παπαγεωργίου όμως έχει αυτή την υπέροχη φωνή που αγκαλιάζει τις ατέλειες και τα ελαττώματα μας, τον άνθρωπο! Την ευχαριστούμε που μας μίλησε. [οι φωτογραφίες είναι της Βάσιας Αναγνωστοπούλου και του Γιώργου Αλεξανδράκη]
Τέσσερα χρόνια πριν, το 2019, είχες παίξει στον κήπο του Μεγάρου και ο τίτλος της συναυλίας ήταν «Αυτό που βλέπουν τα πουλιά». Τώρα, στις 23 Ιουνίου, ο τίτλος είναι «Γέμισε ο κήπος με πουλιά». Πιστεύεις ότι όλο αυτό είναι επιστροφή στην αισιοδοξία; Το αναφέρω γιατί τότε ξεκινούσε η περίοδος covid-19.
Για μένα όλο αυτό είναι επίτευξη! Όσον αφορά τους δύο τίτλους, ο πρώτος προέρχεται από δικό μου κομμάτι, το είχα κυκλοφορήσει εκείνη την περίοδο, το 2019, και το Γέμισε ο κήπος με πουλιά είναι στίχος από τον Κηπουρό του Παύλου Παυλίδη. Ξέρεις, το τραγούδι αυτό έχει βρει θέση στον ψυχισμό μου με πολύ όμορφο τρόπο. Για την επιστροφή στον κήπο του Μεγάρου επιλέγω τη λέξη επίτευξη, διότι μετά από τέσσερα πολύ περίεργα, δύσκολα, χρόνια καταφέραμε να σηκωθούμε, να βγούμε ζωντανοί από μια ζόρικη κατάσταση που επηρέασε τη σωματική και ψυχική μας υγεία.
Διαπίστωσα ότι υπάρχει στενή επαφή με τη φύση στα κομμάτια σου, την αγαπάς. Πόσο σε βοηθά η φύση στην τέχνη σου; Παίρνεις απ’ αυτήν για να εμπνευστείς;
Παλιά δεν είχα τέτοια επαφή, κι ας έχω μεγαλώσει σε επαρχιακή πόλη. Η φύση γύρω μου οργίαζε, αλλά δεν ήμουν μέσα της, καθόλου. Θα περνούσε ζουζούνι δίπλα μου και γω θα φοβόμουν! Εδώ, πρέπει να αναφέρω ότι για πολλά χρόνια είχα κρίσεις πανικού. Η κρίση πανικού είναι μια αγχώδης διαταραχή που δηλώνει ότι μέσα σου δεν ισορροπείς. Εν ευθέτω χρόνω κατάλαβα ότι η φύση συνδέεται με την αρμονία, σε οδηγεί σε ισορροπία με τη ζωή και την τέχνη σου.
Η επαφή με τη φύση μου θύμισε κάτι που είχα διαβάσει για τον Ζαμπέτα. Διαβάζοντας γι’ αυτόν ανακάλυψα ότι του άρεσε να ξυπνάει νωρίς και να ακούει τα πουλιά του δάσους. Γι’ αυτόν εκεί βρισκόταν η τελειότητα.
Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Σε αυτό, στην επαφή μου με τη φύση, με βοήθησε και βοηθάει η Αποστολία Παπαδημάκη, διεθνούς φήμης χορογράφος. Στα 35 της κατάλαβε ότι η τέχνη πραγματώνεται καλύτερα μέσα από τη φύση. Έτσι, λοιπόν, τα τελευταία πέντε χρόνια κάνουμε πρακτικές μέσα στη φύση. Οργανώνουμε δηλαδή κύκλους γυναικών, σεμινάρια, εργαστήρια… Ο,τι κι αν κάνουμε, χορός, τραγούδι, επικοινωνία, έχει σχέση με τη φύση. Όλες οι δονήσεις πρέπει να είναι κοντά στους νόμους της φύσης.
Είμαστε κομμάτι της φύσης.
Ναι! Δυστυχώς, στον δυτικό κόσμο έχουμε αποκοπεί. Δες πώς χορεύουνε και τραγουδάνε στην Αφρική. Εκεί δεν υπάρχει κανένας περιορισμός. Σε ό,τι κι αν κάνουν είναι ελεύθεροι! Δεν ταλαιπωρούνται από αυχενικά, καρκίνους… Αυτά είναι δικά μας, επίκτητα…
Κάτι κάνουμε λάθος.
Ναι.
«Η ενασχόληση με την τέχνη χρειάζεται γερό στομάχι, όταν γίνεται επάγγελμα»
Τι πιστεύεις ότι πυροδοτεί τη δημιουργική διαδικασία για σένα; Ποιο είναι το ερέθισμα που ξεκινάει όλα;
Ωραία ερώτηση αλλά δεν έχω απάντηση (γέλια). Δεν νομίζω ότι υπάρχει ένα ερέθισμα. Όσο περνάνε τα χρόνια, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι όπως εκφραζόμουν μέσα από τη μουσική στα εφτά μου, όπως ξυπνούσα και ανέπνεα μέσα απ’ αυτή, το ίδιο κάνω και 30 χρόνια μετά! Οι ποιότητες αλλάζουν, οι ανάγκες, οι φιλοδοξίες, ο τρόπος έκφρασης , όμως εσύ πρέπει να συνεχίζεις! Νιώθω, λοιπόν, ότι αποστολή μου είναι αυτή, να συνεχίζω να κάνω μουσική! Φυσικά, οι όροι με τους οποίους θα την κάνεις, το τι θα επιλέξεις, τι άλλο θα διαλέξεις για να βιοποριστείς, γιατί από τη μουσική δεν μπορείς, όλα αυτά είναι ρευστά, αλλάζουν συνέχεια. Στην τέχνη είσαι κάθε μέρα στο φτερό και ενώ κάποια στιγμή λες το βρήκα!, αμέσως μετά αναρωτιέσαι τι βρήκες; Την άλλη μέρα πρέπει να τ’ αλλάξεις! Δεν υπάρχει καμία σταθερότητα, ιδιαίτερα αυτή την εποχή. Για να μη αναφέρω τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Πολιτεία τον πολιτισμό. Η ενασχόληση με την τέχνη χρειάζεται γερό στομάχι, όταν γίνεται επάγγελμα.
Συνεπώς, πρέπει κάθε μέρα να βρίσκεις έναν λόγο για να συνεχίζεις την ενασχόλησή σου με την τέχνη, με τη μουσική;
Είναι η ανάγκη έκφρασης που σε οδηγεί. Πώς ξυπνά η μάνα κάθε πρωί και φροντίζει τα παιδιά της, ε, κάπως έτσι είναι και με μένα. Από τη στιγμή που θα ξυπνήσω θέλω να φροντίσω τις ψυχές των ανθρώπων με το τραγούδι μου, όσο μπορώ. Γι’ αυτό ψάχνω συνέχεια τρόπους να το κάνω.
Τεράστια η δύναμη της ανάγκης έκφρασης. Υπάρχουν καλλιτέχνες που το κάνουν μέχρι να πεθάνουν!
Και να σταματήσεις δεν είναι κακό.
Κάποιος, βέβαια, μπορεί να αναρωτηθεί «γιατί συνεχίζεις ως τα 87;».
Αυτό που θίγεις είναι κάτι που με στεναχωρεί πολύ. Είναι εύκολο να λες Ε, δεν χόρτασε τη δόξα του/της; Γιατί δεν πάει σπίτι του/της; Γιατί δεν δίνει χώρο στους νέους; Θεωρώ ότι είναι πολύ άδικο αυτό. Είναι άδικο να κρίνεις ανθρώπους που δεν γνώρισες ποτέ. Εικάζουμε πώς νιώθει ένας εβδομηντάρης, ένα ογδοντάρης, αλλά δεν ξέρεις τι τον βασανίζει. Επιπλέον, δεν ισχύει ότι ο μεγάλος παίρνει χώρο από τον νέο. Δηλαδή, αν κάνει συναυλίες, για παράδειγμα, ο Κώστας Χατζής στερεί την πίτα από την Παπαγεωργίου; Μακάρι να κάνει, έχει κοινό που τον αφορά, και να είναι σε ένα γραφείο παραγωγής συναυλιών που έχει τον Χατζή και την Παπαγεωργίου!
Αν έχεις ανάγκη να δημιουργήσεις, δημιουργείς! Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, η Ελλάδα, αν και μικρή αγορά, έχει κοινό για όλους.
Ανοίγεις άλλο ένα ευαίσθητο θέμα. Υπάρχει μια μορφή τέχνης που δεν είναι τόσο λαϊκή. Αυτή χρηματοδοτείται ελάχιστα από το υπουργείο Πολιτισμού ή από ιδιωτικούς φορείς. Τι γίνεται όμως… Όλο αυτό αφορά ένα 3%. Ένα 3% στη Γαλλία είναι βιώσιμο. Εδώ δεν είναι! Οπότε, ναι μεν υπάρχει σκληροπυρηνικό κοινό που στηρίζει τους καλλιτέχνες, ακόμη και τους πιο μεγάλους σε ηλικία, αλλά δεν υπάρχει έδαφος, διάθεση, για να γίνουν νέες προτάσεις.
Εδώ θα πω ότι, πέρα από την Πολιτεία, είναι μεγάλη η ευθύνη των ΜΜΕ. Σε όσους το έχω επισημάνει βέβαια το συμπέρασμα είναι κοινό: Στην ελεύθερη αγορά είμαστε και δεν μπορείς να πεις στον ιδιώτη τι να κάνει με τα λεφτά του.
Ναι, ισχύει. Να πω βέβαια ότι η δημόσια τηλεόραση και ραδιοφωνία, τα τελευταία χρόνια, κάνουν καλή δουλειά, προσπαθούν. Τώρα, στον ιδιωτικό τομέα, όλα τα μέσα εξαρτώνται από τις διαφημίσεις. Όταν, λοιπόν, εργοδότης σου είναι στην ουσία η διαφημιστική, τότε θα δυσκολευτείς να αλλάξεις πράγματα. Ξέρω συναδέλφους σου, αξιόλογους, που δίνουν μάχη για να παρουσιάσουν καινούργια πράγματα. Από κει και πέρα οι όροι της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου είναι συγκεκριμένοι. Έτσι, από το να γκρινιάζουμε και να μαλώνουμε, ας δούμε πώς θα κάνουμε όλο αυτό το πράγμα πιο ενδιαφέρον.
«Εμένα με ενδιαφέρει να μπορεί να στηριχτεί από τον κόσμο αυτό που κάνω»
Για να προωθηθεί η δική σου δουλειά πρέπει να πάει από στόμα σε στόμα. Χρειάζεται αλληλεγγύη μεταξύ μας.
Ναι και στις ηλικίες κάτω των 30 αρχίζει να γίνεται. Βλέπεις σχήματα που παίζουν σε μεγάλους χώρους, που έχουν φτιάξει έναν δικό τους κώδικα, οι νέοι, και επικοινωνούν μεταξύ τους, γίνεται ένας πανικός. Και εσύ που είσαι χρόνια στη δημοσιογραφία, εγώ στη μουσική, παίζει να μην ξέρουν τίποτα για μας!
Ένας καλλιτέχνης που ξεκινά στην underground σκηνή θέλει να περάσει στη mainstream ή μπορεί να είναι παγίδα; Εσύ, ας πούμε, θα ήθελες να σε ξέρει όλη η Ελλάδα!
Ναι και θα σου πω από ποια άποψη. Δεν είναι πια το παιδικό, εφηβικό, όνειρο να σε μάθουν όλοι, όχι. Εμένα με ενδιαφέρει να μπορεί να στηριχτεί από τον κόσμο αυτό που κάνω. Να μπορώ να ονειρεύομαι και να μη γίνω μίζερη, να μη χρειαστεί να κόψω μουσικούς, παραγωγές, να κάνω τρικ στην επεξεργασία. Θέλω να έχω καθαρό κεφάλι ώστε να παράξω όσο το δυνατόν πιο σημαντική τέχνη!
Και χωρίς να κάνεις υποχωρήσεις.
Δεν έχω κάνει. Παλιά μου έλεγαν μα, γιατί δεν κάνεις αυτό ή το άλλο; Αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων ότι κάποια μου όχι μου έδωσαν τους καρπούς τους αργότερα. Δεν είναι όλα τα χωράφια ίδια. Στην ερώτησή σου, λοιπόν, φυσικά και θέλω μεγάλο ακροατήριο, αλλά με την προϋπόθεση που ανέφερα προηγουμένως.
Θες να το αποκτήσεις με τον δικό σου τρόπο.
Ναι, και να μην βάλω νερό στο κρασί μου καλλιτεχνικά. Η ψαλίδα ανοίγει, το βλέπω να συμβαίνει. Το πιο δύσκολο είναι ο καθρεφτισμός με το ακροατήριό σου. Όταν είναι μαζεμένο έρχονται συνειδητά. Παρατηρείς λοιπόν: μιλάνε οι ακροατές σου; Έρχονται αργοπορημένοι; Γκρινιάζουν; Πετάνε μπίρες; Κοιμούνται; (γέλια). Ο,τι κι αν συμβαίνει είναι ο καθρέφτης που εσύ προκαλείς. Όταν, όμως, αυτό αρχίσει και φεύγει, πάει σε άλλα μεγέθη, τότε δεν μπορείς να έχεις ξεκάθαρη εικόνα. Εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος να πρέπει να λοξοδρομήσεις για να υπηρετήσεις το μεγάλο κοινό. Δεν μου έχει τύχει τέτοιο μέγεθος, απλώς εικάζω.
«Μου έχει τύχει δύο φορές να ακούσω ότι άνθρωπος που ήταν οριακά να αυτοκτονήσει δεν το έκανε επειδή κρατήθηκε από κάποιο τραγούδι μου»
Στα live σου, εκτός του ότι επικοινωνείς με τον καλύτερο τρόπο τη δουλειά σου, καταλαβαίνεις και το κοινό; Λες ας πούμε «ακόμη με δέχονται όπως είμαι»;
Θα σου πω. Όσοι έρχονται στις συναυλίες έρχονται συνειδητά και πολύ περισσότερο σήμερα. Σε αυτό συμβάλλουν δύο παράγοντες πιστεύω. Ο ένας έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν επιβλήθηκα στο κοινό και δεν το λέω με κακή έννοια. Με βρήκαν σιγά-σιγά. Ο άλλος αφορά τη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση. Αν κάποιος αποφασίσει να έρθει να σε ακούσει θα το κάνει με απόλυτη συνείδηση, θα το κάνει γιατί το θέλει πραγματικά. Ξέρω, λοιπόν, ότι όσοι έχουν έρθει, έχουν έρθει για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Γνωρίζω ότι ο θεατής έχει πληρώσει εισιτήριο μέσα από το υστέρημά του. Το άγχος μου, λοιπόν, δεν είναι να καταλάβω αν είναι καλός ή κακός ακροατής, αν γουστάρει ή δεν γουστάρει, το άγχος και η ευθύνη μου είναι να δώσω πίσω αυτό που…
…δίνουν σε σένα;
Ναι!
Δύσκολο αυτό; Αν και αυτός είναι ο σκοπός…
Δύσκολο είναι να μεγαλώνεις και παιδί, δύσκολο είναι να ξυπνάς κάθε μέρα εφτά το πρωί για δουλειά. Κάθε επάγγελμα έχει τις δυσκολίες του.
Τι σου έχει δώσει η τέχνη και τι σου έχει πάρει;
Μου έχει δώσει αστείρευτη αγάπη! Υπάρχει και κάτι άλλο που είναι ευλογία. Πολλές φορές τραγουδάμε και δεν ξέρουμε ότι ένα τραγούδι μας θα μπει σε μια ψυχή. Μου έχει τύχει δύο φορές να ακούσω ότι άνθρωπος που ήταν οριακά να αυτοκτονήσει δεν το έκανε επειδή κρατήθηκε από κάποιο τραγούδι μου. Αυτό και μόνο με κάνει να χαμηλώνω το κεφάλι και να συνεχίζω. Από την άλλη, επειδή δεν είναι οριοθετημένη αυτή η εργασία, ο εγκέφαλος, θεωρητικά, δεν ξεκουράζεται ποτέ! Δεν σταματάς ποτέ να σκέφτεσαι. Είσαι ταυτόχρονα το προϊόν και το σούπερ-μάρκετ! (γέλια). Πρέπει συνέχεια να σκέφτεσαι πώς αυτό θα λειτουργήσει.
Είναι ευλογία και κατάρα.
Ναι, κυρίως όμως ευλογία.
Το κατάρα το αναφέρω επειδή πρέπει να αποδεικνύεις ότι "είμαι αυτή".
Αυτά, νομίζω, ότι έχουν ηρεμήσει τα τελευταία χρόνια. Οι καλλιτέχνες έχουν μπει σε μια πιο γήινη διάσταση , δεν είναι απροσέγγιστοι. Χρειαζόμαστε καλλιτέχνες που να ναι πιο κοντά στον φυσικό άνθρωπο, να έχουν ωραίες αδυναμίες και φωτεινές δυνάμεις ταυτόχρονα! Ο καλλιτέχνης, βέβαια, χρειάζεται να είναι ένα βήμα μπροστά από την κοινωνία, να αφουγκράζεται και να καταγράφει. Πίστεψέ με, αυτό είναι επίπονο.
Οι αδυναμίες οι δικές σου ποιες είναι;
Δεν έχω, είμαι τέλεια! (γέλια). Αλλά αν θες να βάλεις, κάτι θα σκεφτώ.
«Δεν μπορεί να τραγουδάς μόνο στη χαρά»
Οι αδυναμίες στον άνθρωπο βοηθάνε το δημιουργικό κομμάτι;
Φυσικά! Δες την παράδοση μας. Έκαναν γάμο, τραγουδούσαν. Γεννιόταν παιδί, τραγουδούσαν. Το ίδιο συνέβαινε και στην απώλεια, με τα μοιρολόγια. Δεν μπορεί να τραγουδάς μόνο στη χαρά. Πρέπει να σέβεσαι τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης! Είχαμε κάνει μια συναυλία κάποτε στο Gazarte και είχα καλέσει την Τάνια Τσανακλίδου. Όταν αποχωρούσε ο κόσμος, ο άνθρωπος στα εισιτήρια απορούσε γιατί φεύγουν κλαίγοντας; Και η Τάνια έλεγε, εύστοχα, κάνουμε Dark Euphoria (sic). Το ότι κλαίνε οι άνθρωποι στα live δεν είναι μιζέρια, είναι κάθαρση! Φοβόμαστε να θρηνήσουμε, να δούμε το παιδί μέσα μας που έχει παράπονο…. Γιατί; Γιατί νομίζουμε ότι είμαστε γαμάτοι, τέλειοι και δυνατοί. Όλα έχουν ανάγκη και όλα χρειάζονται.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέλειο.
Εκτός από μένα! (γέλια).
Θα το βάλω τίτλο αυτό. «Η Μαρία Παπαγεωργίου είναι τέλεια!»
Φαντάζεσαι; (γέλια).
Ή «Μαρία Παπαγεωργίου: Είμαι τέλεια!».
Αγγίζω την τελειότητα! (γέλια).
«Μετά από μένα το χάος»!
Χαχαχα!
Πάμε και στο τελευταίο άλμπουμ. Ποια ήταν η αφορμή για να δημιουργηθεί «Ο τελευταίος αναλογικός έρωτας»;
Όλο αυτό ξεκίνησε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Και επειδή είπαμε ότι η τέχνη είναι η ιαματική, μέσα απ’ αυτό το υλικό ξαναγεννήθηκα, αναδύθηκα ξανά. Το προσέγγισα με τη μεγαλύτερη αλήθεια που έχω προσεγγίσει δίσκο!
Διαπίστωσα ότι έχουν χρησιμοποιηθεί στίχοι ποιημάτων (Λαπαθιώτης, Καρούζος, κ.α). Πώς συνδέονται μουσική και ποίηση σε σένα; Είναι απλό; Είναι δύσκολο;
Μπορείς να το κάνεις δύσκολο και πάρα πολύ εύκολο. Εγώ δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα τώρα θα βάλω στη δουλειά μου τους ποιητές! Ναι, έχω διαβάσει ποίηση, αλλά δεν είναι ότι έχω μπει στα βιβλία και τα χω «φάει». Επίσης, μπορείς να πιάσεις άπειρα ποιήματα. Το θέμα είναι τι θες να πεις. Ό,τι ποίηση υπάρχει στον δίσκο, αυτούσια ή μελοποιημένη, έχει να κάνει με πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μου. Τα ποιήματα ήρθαν πολύ φυσικά. Ήταν οι συγκυρίες που τα έβαλαν στο άλμπουμ. Δεν είπα θα ψάξω να βρω ένα ποίημα!. Ήρθανε!
Σε βρήκανε.
Ξεκάθαρα!
Εγώ, όπως σου είπα, σε ανακάλυψα μέσα από το κομμάτι «Οι πόνοι της «Παναγίας». Εσύ, έχεις κάποιο κομμάτι που σε έχει σημαδέψει; Να το έχεις ως σημείο αναφοράς.
Σαν σημείο αναφοράς όχι. Για να διαλέξω χρειάζομαι μια μέρα να σκεφτώ! Θα σου πω όμως κάτι άλλο. Μου έχει τύχει σε συναυλίες να συνειδητοποιήσω το εξής: υπάρχουν κομμάτια που τα σέβομαι τόσο πολύ, που αν δεν το σηκώνει η κατάσταση δεν τα παίζω! Ας πούμε το Έγινε η απώλεια συνήθεια μας δεν το έχω στο πρόγραμμα. Αν δω ότι υπάρχει εξαιρετικό ακροατήριο και το ζητήσει θα το παίξω. Γιατί; Γιατί νιώθω ότι τιμάω τη στιγμή με το συγκεκριμένο τραγούδι. Τα τραγούδια μας επιλέγουν και διαλέγουν μέσα μας τη θέση τους.
Από τη δισκογραφία σου στάθηκα λίγο παραπάνω στον δίσκο «Εσορία» (2020) που ήταν διασκευές ξένων κομματιών. Θα έκανες ξανά κάτι τέτοιο;
Αυτό προέκυψε μέσα από μια βαθύτατη ανάγκη. Λόγω καραντίνας, όπως όλος κόσμος τότε, εγώ και ο Σταύρος Ρουμελιώτης, συνεργάτης μου, ήμασταν εσώκλειστοι. Είχα μοιράσει χαρτάκια και ρωτούσα τους ακροατές ποιο κομμάτι θέλετε να βγάλω; Έτσι, ένας ζήτησε το She is a rainbow.
Έτσι προέκυψε το «Εσορία»;
Ναι. Ξεκίνησα με αυτό τραγούδι και με αφορμή αυτό γράψαμε εφτά προσευχές. Τα κομμάτια έπαιξαν τη Μεγάλη Εβδομάδα, ένα κάθε μέρα. Ήταν η ανάγκη μας να δημιουργήσουμε κάτι σε μια κλειστή κατάσταση, σε μια συνθήκη που σε αναγκάζει να μείνεις σπίτι σου.
Ταυτότητα συναυλίας
Η Μαρία Παπαγεωργίου στον Κήπου του Μεγάρου. [23/6 στις 21:00]
«Γέμισε ο κήπος με πουλιά».
Συντελεστές
Ευριπίδης Ζεμενίδης | κιθάρες
Θάνος Μιχαηλίδης | τύμπανα
Γιώργος Ντάνης | μπάσο
Werra Kijewska | τσέλο
Ειρήνη Ζούτσου, Αιμιλία Παπαπέτρου | φωνητικά
Σωτήρης Παπάκος | ηχοληψία
Μανώλης Μπράτσης | φωτισμοί
Artwork: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Φωτογραφίες-video: Βάσια Αναγνωστοπούλου
Aκολουθήστε τη Μαρία Παπαγεωργίου:
Official website: https://mariapapageorgiou.com/
Facebook: https://m.facebook.com/mariapapageorgiouofficial#_blank
YouTube: https://m.youtube.com/user/mariapapageorgioy
Instagram: https://www.instagram.com/mariapapageorgiou.official/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/3WQuwa7Flok3CNsMTia7oK
Management: PROSPERO www.prospero.com.gr