Είναι πολύ εύκολο να κολλήσουμε στη λάσπη μιας ζωής που δεν μας αρέσει, αλλά που νιώθουμε ανήμποροι να αλλάξουμε. Και το ακόμα πιο εύκολο είναι να βολευτούμε εκεί, επιθυμώντας όχι μόνο να μην αναδυθούμε αλλά και να μη δούμε και τους άλλους να προσπαθούν. Έτσι, όμως, περνάει η ζωή από τα χέρια μου χωρίς να το παίρνω χαμπάρι.
Μεγάλο μέρος των κακών σχέσεων που με τους άλλους οφείλεται, εξάλλου, στις παραποιημένη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Στις δικαιολογίες που μας τραβούν συνεχώς πίσω.
Μας αρέσει, λοιπόν, να παγώνουμε την εξέλιξή μας προβάλλοντας συνεχώς δικαιολογίες. Ζούμε με την ψευδαίσθηση πως έχουμε όλον το χρόνο μπροστά μας για να κάνουμε λάθη, για να απαλλαγούμε από όσα ελπίζουμε πως κάποια μέρα κάποιος τρίτος ή... η τύχη θα σηκώσουν από τους ώμους μας.
Για να είμαστε αληθινοί, πρέπει να σταματήσουμε το θέατρο και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Έτσι θα εμπνεύσουμε, με το ζωντανό παράδειγμά μας, τους άλλους. Τότε θα λάβουμε αναγνώριση. Όταν δεν θα μας νοιάζει να τη λάβουμε πια. Θέλει δέσμευση και υπευθυνότητα, γιατί η ζωή περνά χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι.
Δεν ήρθαμε, όμως, για να παρακολουθούμε τη ζωή μας από απόσταση, σαν απλοί θεατές της. Πρέπει να καταλάβουμε πως προσβάλλουμε το δώρο της ζωής αν δεν γινόμαστε καθημερινά καλύτεροι, λόγω και έργω.
pink.gr