Μετά τον θάνατο ενός στενού φίλου, ο πρώην μηχανικός αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας της
Βρετανίας χρειαζόταν μια αλλαγή.Δεν ήξερε ότι αυτή η αλλαγή θα τον οδηγούσε στο να γίνει φύλακας του Flat Holm, ενός νησιού στα ανοικτά των ακτών της Ουαλίας, και, άθελά του, ιδιοκτήτης της μοναδικής του παμπ.
«Ήταν μια προσφορά που δεν μπορούσα να παραλείψω», είπε στο BBC.
Τέσσερα μίλια μακριά από την ακτή του Κάρντιφ, στη μέση του Καναλιού του Μπρίστολ, το Flat Holm Island δεν έχει ρεύμα ή νερό και είναι εκτεθειμένο στις χειρότερες καιρικές συνθήκες.
Ως φύλακας, ο Πάρκερ βοηθά στην προστασία του νησιού, κάνει χειρωνακτικές εργασίες, κάνει τον μπάρμαν και ενίοτε και τον ξεναγό στους επισκέπτες του νησιού.
Ο ίδιος περνά τις ημέρες του παρακολουθώντας πτηνά, προετοιμάζοντας το νησί για την κάθε εποχή.
Ορισμένες φορές μέσα στον χρόνο πηγαίνουν στο νησί τουρίστες και εθελοντές, αλλά συνήθως ο άνδρας περνά τις ημέρες μόνος του.
«Πέρασα μερικά άσχημα χρόνια και έχασα τον εαυτό μου», λέει ο Πάρκερ, αναφερόμενος στην περίοδο μετά τον θάνατο του στενού φίλου του, γεγονός που τον οδήγησε να πάρει την απόφαση να εγκατασταθεί στο νησί.
«Δεν μπορούν να πουν πολλοί ότι ζουν σε ένα τέτοιο μέρος. Είμαι κατά κάποιο τρόπο μόνος μου, οπότε υπάρχει ένας φόβος, αλλά αγαπώ τις προκλήσεις», συνέχισε ο ίδιος.
Από τον Μάρτιο, που ζει εκεί, έχει μάθει πολλά για το νησί, το περιβάλλον, αλλά κυρίως έχει μάθει πολλά για τον εαυτό του.
Ο ίδιος, μάλιστα, προτρέπει όποιον σκέφτεται να κάνει μια ανάλογη αλλαγή, να το τολμήσει.
«Η ζωή είναι μικρή, απλά κάντε το», αναφέρει χαρακτηριστικά ο άνδρας. «Ικανοποιήστε το παιδί μέσα σας και μπορεί να καταλήξετε σε ένα τέτοιο μέρος», συμπληρώνει. 
«Είμαι βρόμικος νησιώτης»
Από τους σκοτεινούς αιώνες, το Flat Holm ήταν ένα καταφύγιο για μοναχούς και έχει επίσης λειτουργήσει ως καταφύγιο για Βίκινγκς, Αγγλοσάξονες, μεταλλωρύχους αργύρου, λαθρέμπορους και θύματα χολέρας.
Οχυρωμένο στη βικτωριανή εποχή και ξανά στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι διάσημο για το ρόλο του στην εφεύρεση του ραδιοφώνου, καθώς και σπίτι σε μοναδικές σαύρες, λουλούδια και πουλιά.
Για τον Σάιμον, που ζει στο νησί από τον Μάρτιο, έχει γίνει τρόπος ζωής: «Είμαι πλέον ένας βρόμικος νησιώτης».
Ενώ ο Σάιμον μερικές φορές συνοδεύεται από τουρίστες και εθελοντές που βοηθούν, συνήθως είναι μόνο αυτός.
Μετά από έξι μήνες, ο Simon έμαθε πολλά για το νησί και την άγρια ζωή του και, ίσως το πιο σημαντικό, κάτι και για τον εαυτό του.
«Το να μπορώ να βγω από την εξώπορτά μου και να με συναντήσω με όλο αυτό τον θόρυβο από τα πουλιά μου δίνει ώθηση.
«Γνωρίζω ότι για τη δική μου προσωπική ευημερία χρειάζομαι χρόνο στη φύση».
Είπε ότι το νησί ήταν «όλα ή τίποτα» και προέτρεψε και άλλους να κάνουν το άλμα.