Τυχαία, σε ηλικία 22 ετών, η Sophie ανακάλυψε την αλήθεια, προκαλώντας οργή στους
γονείς και τους γιατρούς της και οδηγώντας σε χρόνια άρνησης, υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ και χρήσης ναρκωτικών.Τώρα, 37 ετών, μιλάει ανοιχτά για τη συμφιλίωση με το παρελθόν της – και την οικογένειά της – και για το τι επιφυλάσσει το μέλλον.
Η ιστορία είχε κενά
Όταν η Sophie Ottaway ήταν έφηβη έπρεπε συχνά να πηγαίνει στο γιατρό στο Beverley, κοντά στο Hull, όπου μεγάλωσε. Ήξερε ότι είχε γεννηθεί με ιατρικές επιπλοκές, ότι οι ωοθήκες της είχαν υποστεί βλάβη και είχαν αφαιρεθεί, και από την ηλικία των 11 ετών έπρεπε να παίρνει ορμόνες. Αλλά όταν ήταν 22 ετών, πήγε για ένα ιατρικό ραντεβού ρουτίνας για αμυγδαλίτιδα. Η Sophie μισούσε τους γιατρούς, γι’ αυτό και η μητέρα της ήθελε πάντα να τη συνοδεύει στις επισκέψεις της. Σε αυτή την περίπτωση, ο τακτικός γιατρός της βρισκόταν σε διακοπές και είδε έναν αντικαταστάτη.
Η οθόνη του υπολογιστή του ειδικευόμενου ήταν ακριβώς στο οπτικό πεδίο της Sophie και πάνω της υπήρχαν οι ιατρικές της σημειώσεις. «Sophie Ottaway, χρωμόσωμα 46XY. Πρόπτωση εντέρου μέσω κοιλιακού ελαττώματος – ανακατασκευή ουροδόχου κύστης, αφαίρεση όρχεων και φαλλού, κατασκευή κόλπου…».
Είχε γεννηθεί αγόρι. «Ήταν γραμμένο στην οθόνη με έντονη γραμματοσειρά» λέει η Sophie, η οποία είναι ο τύπος ανθρώπου που παρατηρεί πράγματα. Μπορούσα να το διαβάσω από εκεί που καθόμουν. Κοίταξα τη μαμά και είδα ότι κατάλαβε ότι το είχα δει. Δεν ήθελα να προκαλέσω σκηνή, οπότε δεν είπα τίποτα, και η μαμά δεν είπε τίποτα – πήρα τα αντιβιοτικά μου και έφυγα.
«Αλλά έπεσα από τα σύννεφα»
«Η μαμά είχε ένα λευκό Nissan Micra – δεν ξέρω γιατί το θυμάμαι αυτό – μπήκα στο αυτοκίνητο και απλά εξερράγην. Θυμάμαι ότι γύρισα σπίτι, πήγα στο ψυγείο και άνοιξα ένα μπουκάλι μπύρα, πήγα στο δωμάτιό μου, χτύπησα την πόρτα, η μαμά ήρθε και προσπάθησε να μου μιλήσει και εγώ της φώναζα: «Δεν θέλω να σου μιλήσω! Δεν θέλω να ξέρω! Φύγε από δω!»».
Η Sophie δεν είπε σε κανέναν τι είχε ανακαλύψει για άλλα 15 χρόνια. Σήμερα είναι 37 ετών.
«Κάθομαι μαζί της και με τη μαμά και τον μπαμπά της στο θερμοκήπιο του νοικοκυρεμένου και πεντακάθαρου σπιτιού των γονιών της στο Beverley, μια μικρή εμπορική πόλη γεμάτη υπέροχη παρηκμασμένη αρχιτεκτονική και απαίσια νέα κτίρια. Η Sophie είναι ζωηρή, ζεστή, παθιασμένη και αστεία- σαφώς συμφιλιωμένη και πολύ κοντά στους γονείς της, την Κάρεν και τον Τζον, οι οποίοι φαίνονται αφοσιωμένοι σε αυτήν» γράφει o Jessamy Calkin, στην Telegraph.
Η Sophie θέλει να πει την ιστορία της. «Ήταν ένα πολύ δύσκολο ταξίδι για εμάς. Υπήρξαν στιγμές που μισούσαμε τον κόσμο και μισούσαμε ο ένας τον άλλον, αλλά τώρα αγαπιόμαστε».
Η Sophie γεννήθηκε με μια σπάνια πάθηση που ονομάζεται εκστροφή της ουροδόχου κύστης – αν και οι γονείς της δεν έμαθαν καν την ονομασία της μέχρι το 2019. Ήταν ένα πολυπόθητο παιδί και η μητέρα της είχε μια «εγκυμοσύνη εγχειρίδιο», συμπεριλαμβανομένης μιας εξέτασης ρουτίνας στις 16 εβδομάδες, η οποία τη διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν φυσιολογικά. Εκείνη την εποχή ο Τζον ήταν αναλυτής υπολογιστών και η Κάρεν προσωπική βοηθός του διευθυντή μιας εταιρείας παραγωγής τροφίμων. Εργάζονταν στο Wythenshawe.
Photo Credit: Courtesy of Sophie Ottoway
«Γεννήσαμε, αλλά έχει προβλήματα»
Η Sophie γεννήθηκε στις 5.45 π.μ. στις 20 Μαρτίου 1986. Ζύγιζε λίγο λιγότερο από 6 κιλά. Η Κάρεν ήταν εξαντλημένη, αφού δεν είχε κοιμηθεί για 48 ώρες. «Πήραν το μωρό αμέσως και δεν υπήρχαν χαμογελαστά πρόσωπα – η μαία έκλαιγε. Ο Τζον ήρθε και φαινόταν αρκετά στεναχωρημένος. Είπε: «Γεννήσαμε ένα αγόρι, αλλά έχει πολλά προβλήματα»».
Ο Τζον, καθισμένος στη γωνία του θερμοκηπίου, αρχίζει να κλαίει ήσυχα. «Ω, σε παρακαλώ, μην αναστατώνεσαι» λέει η Κάρεν. «Έχει περάσει κάποια εγκεφαλικά επεισόδια και γίνεται πολύ συναισθηματικός» εξηγεί.
Η Κάρεν και το μωρό μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Saint Mary’s του Μάντσεστερ και η Sophie τοποθετήθηκε στο θάλαμο νεογνικής χειρουργικής, αλλά δεν την είδαν.
Η εκστροφή της ουροδόχου κύστης είναι μια πάθηση που επηρεάζει περίπου μία στις 200.000 – 400.000 γεννήσεις και αναπτύσσεται ενώ το μωρό βρίσκεται στη μήτρα. «Η ουροδόχος κύστη της ήταν στα δύο μισά και στο εξωτερικό του σώματός της, μαζί με μέρος των εντέρων της και υπήρχε ένα πολύ μικρό διαιρεμένο πέος».
Η Κάρεν και ο Τζον ενημερώθηκαν ότι η κατάσταση θα απαιτούσε πολλές νοσηλείες και εγχειρήσεις- θα προκαλούσε λοιμώξεις και άλλα προβλήματα, και το παιδί θα έχανε πολλά μαθήματα στο σχολείο, ενώ θα είχε στυτική δυσλειτουργία όταν μεγάλωνε.
«Θα υπήρχαν επίσης πολλά ψυχολογικά προβλήματα, έδιναν μια πραγματικά μαύρη εικόνα. Μην ξεχνάτε ότι δεν είχαμε το διαδίκτυο το 1986, δεν μπορούσαμε απλώς να το ψάξουμε στη google, και δεν μας έλεγαν καν το όνομα της πάθησης» λέει η Κάρεν και συνεχίζει:
«Ήμασταν στο δωμάτιο με αυτούς τους δύο χειρουργούς, οι οποίοι έδειχναν να ξέρουν τι έλεγαν- είπαν ότι αν άλλαζαν το φύλο του παιδιού σε θηλυκό, το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο. Δεν είχαμε ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά είπαν ότι το είχαν ξανακάνει. Θα υπήρχαν λιγότερες λοιμώξεις, λιγότερες νοσηλείες- θα ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή, αλλά θα είχε μια πιο φυσιολογική παιδική ηλικία. Μετά τις αρχικές επεμβάσεις θα είχε πολλές πιθανότητες για ένα σπουδαίο μέλλον».
«Ο Τζον και εγώ δεν χρειάστηκε καν να το συζητήσουμε»
Τους είπαν να το σκεφτούν, αλλά να μην αργήσουν πολύ – η γέννηση δεν είχε καταγραφεί και από τη στιγμή που θα εκδοθεί το πιστοποιητικό γέννησης, το φύλο δεν μπορούσε να αλλάξει. Ήθελαν να χειρουργήσουν την επόμενη ημέρα.
Δεν έγινε σαφές στους Ottaways, αλλά φάνηκε ότι οι γιατροί υποστήριζαν τη θεωρία ότι το φύλο μαθαίνεται και δεν είναι έμφυτο. Ότι αν το μωρό μεγάλωνε ως κορίτσι, ποιος θα καταλάβαινε τη διαφορά; Δεν θα μπορούσε να κάνει παιδιά, αλλά θα μπορούσε να πάρει ορμόνες για να εξασφαλίσει ότι θα είχε γυναικεία σωματικά χαρακτηριστικά.
«Δεν μας ανέφεραν τίποτα για τη φύση ή την ανατροφή, αλλά οι γιατροί είπαν ότι ήσουν ένα πολύ όμορφο μωρό και ότι εφόσον δεν το λέγαμε σε κανέναν, τότε κανείς δεν θα είχε ποτέ λόγο να αμφισβητήσει το φύλο της. Ανέφεραν ότι απλά θα μεγάλωνε πιστεύοντας ότι ήταν κορίτσι. Ο Τζον και εγώ δεν χρειάστηκε καν να το συζητήσουμε. Είπαμε, ότι θα είναι καλύτερο για το παιδί να κάνει αυτή την επέμβαση» λέει η Κάρεν.
Δύο ημέρες μετά τη γέννηση, το μωρό τους υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση διάρκειας 10,5 ωρών. Στη Sophie αφαιρέθηκαν τα ανδρικά γεννητικά όργανα, έγινε κολπική ανακατασκευή και επιδιορθώθηκαν ο πρωκτός, η ουροδόχος κύστη και η ουρήθρα της και όλα τέθηκαν στη θέση τους.
Τους είπαν, μόνο, να μην το πουν ούτε στη Sophie. Δεν υπήρξε, όμως, καμία υπόδειξη ψυχολογικής υποστήριξης για κανέναν στην οικογένεια.
«Έπρεπε να πηγαίνω στο γιατρό κάθε έξι μήνες»
Η Sophie ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί, λένε οι γονείς της, μέχρι τα 12 της χρόνια περίπου. Όταν ήταν 11 ετών, άρχισε να πηγαίνει στο γιατρό για να πάρει ορμόνες. «Μου είπαν ότι δεν θα είχα περίοδο επειδή οι ωοθήκες μου είχαν αφαιρεθεί επειδή είχαν υποστεί βλάβη κατά τη γέννηση, και ότι επειδή δεν είχα ωοθήκες έπρεπε να αντικαταστήσω τα οιστρογόνα με ένα χάπι. Έπρεπε να πηγαίνω στο γιατρό κάθε έξι μήνες» λέει η Sophie.
«Το μισούσα και στα εφηβικά μου χρόνια αρνιόμουν να πάω γιατί θεωρούσα ότι ο γιατρός ήταν διεστραμμένος. Πήγαινα στο νοσοκομείο και εκεί ήταν αυτός ο γ@μημένος παράξενος γέρος. Δεν ήταν στην πραγματικότητα ανώμαλος, φυσικά, αλλά άγγιζε το στήθος μου και κοίταζε τα βυζιά μου για να ελέγξει ότι έπαιρνα τη σωστή ποσότητα ορμονών – ουσιαστικά παρακολουθούσαν την αλλαγή φύλου για να βεβαιωθούν ότι πήγαινε με τον σωστό τρόπο».
«Ως γονιός έψαχνα την κατάλληλη ευκαιρία να της το πω» λέει η Κάρεν. «Ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα έκανε μια ερώτηση – και δεν θα της έλεγα ψέματα. «Γιατί είμαι έτσι;» «Γιατί με ελκύουν οι γυναίκες;» Αλλά δεν τέθηκε ποτέ. Ποτέ».
«’Ήταν το πιο ευτυχισμένο παιδί» θυμάται ο πατέρας της, «μετά, όταν μεγάλωσε, άρχισε να αλλάζει. ‘Άρχισε να καπνίζει και όλα τα άλλα. Ναρκωτικά, αυτοτραυματισμός…».
Μέχρι που άρχισε να παίρνει ορμόνες, ήταν ένα παιδί με ανδρόγυνη εμφάνιση. Χωρίς όρχεις, δεν είχε τεστοστερόνη, αλλά μέχρι να αρχίσει να παίρνει τις ορμόνες, ούτε οιστρογόνα. Δεν την έλκυαν τα αγόρια. «Ποτέ δεν κατάλαβα όταν τα κορίτσια έλεγαν: «Ω, σου αρέσει εκείνος εκεί πέρα; Είναι καυτός, έτσι δεν είναι;». Κι εγώ σκεφτόμουν, είναι;
Photo Credit: Courtesy of Sophie Ottoway
Η Sophie έπινε πολύ
Στη συνέχεια, όταν ήταν 22 ετών, ήρθε η επίσκεψη στον εφημερεύοντα γιατρό όταν ανακάλυψε την αλήθεια.
Η άμεση αντίδρασή της ήταν οργή. «Αλλά μου απάντησε επίσης σε πολλά ερωτήματα. Θεέ μου, αυτό εξηγεί τα πάντα – τα χάπια, τις ορμόνες, τον ανώμαλο γιατρό, γιατί μου αρέσουν τα κορίτσια στο σχολείο και όχι τα αγόρια. Αλλά μετά από αυτό ακολούθησα κάποια άσχημα μονοπάτια. Ήμουν νέα και δεν μπορούσα να επεξεργαστώ τόσο πολύ πόνο – ο μόνος τρόπος που μπορούσα να τον αντιμετωπίσω ήταν να βάλω το πρόβλημα στο ράφι. Δεν ανοίγεις αυτό το κουτί. Σκέφτηκα, ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον μπορέσω να το ανοίξω, αλλά εν τω μεταξύ δεν μίλησα γι’ αυτό σε κανέναν από τους φίλους μου, δεν μίλησα γι’ αυτό στους γονείς μου, απλά συνέχισα να τσακίζομαι» λέει η Sophie, η οποία άρχισε να πίνει πολύ.
Ανέπτυξε τη συνήθεια της κοκαΐνης. Πήγε στο Πανεπιστήμιο του Hull για να σπουδάσει επιχειρήσεις και μάρκετινγκ, αποφοίτησε το 2009 και εργαζόταν στην τεχνολογία, ασχολούμενη με τον σχεδιασμό της εμπειρίας χρήστη, ή UX, για κυβερνητικές υπηρεσίες. Εργαζόταν σε διάφορες συμβάσεις, μέσω ενός πρακτορείου, για επιχειρήσεις όπως η HMRC ή η Defra, και ταξίδευε πολύ, έμενε σε φτηνά ξενοδοχεία, κέρδιζε ένα σωρό λεφτά και τα ξόδευε όλα σε ναρκωτικά και ποτά.
«Το αλκοόλ ήταν μόνιμος σύντροφος από τα 16 ή 17 μου χρόνια, αλλά όταν πήρα ένα συμβόλαιο στο Λονδίνο με την HMRC είχα μια τσέπη γεμάτη χρήματα και πολλούς ανθρώπους γύρω μου με καλή πρόσβαση στην κοκαΐνη – έτσι έκανα περίπου τέσσερα με πέντε χρόνια βαριάς χρήσης κοκαΐνης. Συμπεριφερόμουν σαν απόλυτος κόπανος – αλλά βαθιά μέσα μου υπήρχε αυτό το άτομο που ήθελε απλώς να γίνει αποδεκτό. Ένιωθα ανεπαρκής λόγω όλων των προβλημάτων υγείας, αλλά ήμουν αρκετά καλή στο να βγάζω χρήματα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην μπορώ να κάνω παιδί, αλλά μπορώ να αγοράσω μια Mercedes και ένα μεγάλο σπίτι. Δημιούργησα ένα κομπόδεμα, αλλά ήρθε ένα σημείο που τα χρήματα δεν σήμαιναν τίποτα.
»Ήμουν ευτυχισμένη; Όχι. Ζούσα σε Travelodges πέντε νύχτες την εβδομάδα, έτρωγα McDonald’s για πρωινό κάθε μέρα, έπινα πάρα πολύ, έπαιρνα ναρκωτικά και κοιτούσα την οθόνη ενός υπολογιστή».
Και μετά ήρθε η καραντίνα
Στα τέλη του 2019, η Sophie βρισκόταν στο ναδίρ. Μεσολάβησε το λοκντάουν, οι παμπ έκλεισαν, τα Travelodges έκλεισαν και η Sophie δούλευε από το σπίτι. Τότε ένας φίλος της είχε μια πολύ τρομακτική εμπειρία με την κοκαΐνη και η Sophie έπρεπε να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Αυτό την τρόμαξε πολύ και σταμάτησε τη χρήση.
Αλλά τα Χριστούγεννα του 2021 αρρώστησε πολύ και εισήχθη στο Hull Royal Infirmary με σηψαιμία. Είχε «απεμπλακεί» από το NHS, λέει, αλλά τότε δεν είχε άλλη επιλογή από το να μιλήσει στους γιατρούς για το τι της συνέβη.
Στην αρχή ο γιατρός δεν την πίστεψε και τη θεώρησε τρελή. Ρώτησε μάλιστα ποιος ήταν ο φροντιστής της. Αλλά αφού είδαν τις μαγνητικές και αξονικές τομογραφίες της και κοίταξαν τα αρχεία της, συνειδητοποίησαν ότι έλεγε την αλήθεια. Και οι τομογραφίες έδειξαν μια μάζα 25 εκατοστών στο εσωτερικό της.
Δεν ήξεραν τι ήταν. Αλλά δεν πίστευαν ότι ήταν καρκινική, καθώς δεν υπήρχαν ενδείξεις ότι το αίμα μου καταπολεμούσε τον καρκίνο. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 2021, ο σύμβουλος και άλλοι 10 κλινικοί γιατροί κάθισαν γύρω από το κρεβάτι μου και είπαν: «Ειλικρινά δεν ξέρουμε τι είναι αυτό – θα μπορούσε να είναι ένας αποτυχημένος ψευδοκόλπος ή θα μπορούσε να είναι ένας όρχις – χρειαζόμαστε περαιτέρω εξετάσεις. Απλά ξέσπασα σε γέλια».
Αλλά αυτή η εμπειρία ήταν έναυσμα
Η Sophie εντόπισε τον αρχικό χειρουργό της, ο οποίος την είχε χειρουργήσει κατά τη γέννησή της και τον οποίο δεν θέλει να κατονομάσει. Αποφάσισε να προσπαθήσει να ξεδιαλύνει όλη την ιστορία. «Κάτι έκανε κλικ μέσα μου – ήταν σαν να άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Σκέφτηκα: «Δεν σε έχουν φροντίσει σωστά και αν θέλεις να επιβιώσεις συναισθηματικά, καλύτερα να αρχίσεις να μιλάς». Και σε εκείνο το σημείο άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και άρχισα να μιλάω, και αυτό έγινε φυσιολογικό – και με αυτόν τον τρόπο, ο πόνος έφυγε. Τον ξεπέρασα.
Την ημέρα που βγήκε από το νοσοκομείο η Sophie το είπε σε μερικούς στενούς φίλους και στη θεία της. ‘Ήμουν πολύ μόνη μου και είχα χρόνο να σκεφτώ και άρχισα να νιώθω τον εαυτό μου να ακολουθεί μονοπάτια που είχα ακολουθήσει και στα 20 μου χρόνια – να μένω σε σκοτεινές σκέψεις και να προσπαθώ να αποδώσω ευθύνες. Και συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να σπάσω αυτόν τον κύκλο και να φέρω τους ανθρώπους μαζί μου» λέει.
Σκέφτηκε ποτέ η Sophie να ξαναγίνει άνδρας;
Είναι κατηγορηματική στην απάντησή της. «Δεν υπήρξε ποτέ ούτε μια στιγμή που να μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα να ξαναγυρίσω πίσω» λέει. «Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι προσπαθώντας να καταλάβω ποιος είμαι και πού ταιριάζω στα κουτάκια της κοινωνίας – φύλο και φυλή και ό,τι άλλο θέλει να μας χωρίζει όλους μεταξύ μας – συνειδητοποίησα ότι το κεφάλι μου είναι αυτό που αλληλεπιδρά, και το αν είμαι ευτυχισμένη ή λυπημένη εξαρτάται από το πώς νιώθω για τον εαυτό μου. Η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθησή μου δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με αυτό το δέρμα και το κέλυφος που φοράω τώρα»
Η Sophie αντιμετώπισε τη «μάζα» στο εσωτερικό της με οξυγονοθεραπεία, η οποία είναι πεπεισμένη ότι λειτούργησε, καθώς δεν την αισθάνεται πλέον ούτε υποφέρει από συμπτώματα. Σταμάτησε τις ορμόνες πριν από μερικά χρόνια, αφού υπέφερε από παρενέργειες. «Είχα πόνο στην ουροδόχο κύστη, δυσφορία, τακτικές ουρολοιμώξεις, συναισθηματικές διακυμάνσεις της διάθεσης, προβλήματα αύξησης βάρους. Και όταν αποφάσισα να σταματήσω να παίρνω τις ορμόνες, από το να σκέφτομαι: «Λοιπόν, μάλλον με ελκύουν τα κορίτσια, αλλά δεν με ενοχλεί και τόσο πολύ, έτσι κι αλλιώς, απλά θέλω κάποιον με τον οποίο να μπορώ να μιλήσω», πέρασα στο να σκέφτομαι: «Σίγουρα μου αρέσουν οι γυναίκες και σίγουρα θέλω μια κοπέλα». Υπήρξε μια αξιοσημείωτη αλλαγή – μόλις σταματήσεις να διοχετεύεις αυτή τη γυναικεία ορμόνη – το σώμα σου ρυθμίζεται πίσω στο πρότυπό του».
*Με στοιχεία από thetelegraph.com
in.gr