Πριν 3 μήνες που συνειδητοποίησα πως οι εκλογές πλησιάζουν, εσωτερικά μου δημιουργήθηκε μια άρνηση για όλη τη διαδικασία και τους
Ερωτήματα όπως: «όλοι ίδιοι είναι», «δεν υπάρχει σωτηρία», «ο κάθε ένας έχει Ιδιωτικό όφελος» περιπλανιούνταν στο μυαλό μου.
Καθώς οι ημέρες κυλούσαν οι υποψήφιοι με προσέγγιζαν και μου ζητούσαν βοήθεια και στήριξη. Ο αρνητισμός που είχα για όλη τη διαδικασία άρχισε να αμβλύνεται και να γεννιούνταν κάποιες αμφιβολίες όπως:
«Μήπως μπορεί να γίνει κάτι;», «Λες να μπορεί να υπάρξει λύση;».
Τώρα, 5 μέρες πριν την εκλογική διαδικασία, συνειδητοποιώ ότι οφείλω να παραστώ στην κάλπη, να αποφασίσω εγώ για εμένα και να μην αφεθώ ώστε να γίνω έρμαιο στις επιλογές των άλλων. Η αποχή δεν ήταν και θα είναι ούτε και αυτή τη φορά λύση!
Μια κι αποφάσισα να συμμετάσχω,
τώρα έχω μπροστά μου το δίλλημα της επιλογής του προσώπου που θα ψηφίσω την Κυριακή 8 Οκτωβρίου.
Μελετώντας τα ψηφοδέλτια και βλέποντας τους υποψήφιους, συνειδητοποιώ πως πάνω από το ότι το 80% περίπου, ήταν πρόσωπα που με είχαν απασχολήσει στο παρελθόν. Ήταν και πάλι οι ίδιο υποψήφιοι, οι προσωπικότητες που συμμετείχαν σε κέντρα εξουσίας, άνθρωποι που κατείχαν διοικητικές θέσεις ή κάποιοι άλλοι που είχαν την ευκαιρία να αντισταθούν, να διεκδικήσουν να υπερασπιστούν την τοπική μας κοινωνία αλλά αμφιβάλλω αν το έκαναν πραγματικά.
Και αναρωτιέμαι: «Τι θέλουν όλοι τους πάλι; Τι έχουν να μας δώσουν αυτή τη φορά; Άλλαξε κάτι;»
Και απαντώ: «Φρονώ πως, όχι δεν άλλαξε τίποτα! Αλλά εγώ τελικά αποφάσισα! Θα ψηφίσω κάποιον αυτοδημιούργητο. Κάποιον που δεν θέλει να πάρει αλλά να δώσει. Κάποιον χωρίς κρυφές ατζέντες. Ένα καθαρό πρόσωπο με αξίες που πιστεύω πως θα προσφέρει. Κάποιον νέο υποψήφιο για να προτείνει νέες ιδέες και λύσεις!»
*ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤ. ΓΕΩΡΓΙΤΣΗΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
