Παράτησαν την πρωτεύουσα και βρήκαν καταφύγιο σε ένα χωριό μόλις 15 κατοίκων στα Ζαγοροχώρια, το πανέμορφο Καπέσοβο. Εκεί συνδυάζοντας τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες με την ζωή στη φύση έχουν κατορθώσει να βρουν την πραγματική ευτυχία.
Μάλιστα, το ζευγάρι έκανε λόγο στο dinfoγια την απόφαση της απόδρασης στο Καπέσοβο, για την ζωή στο χωριό αλλά και για το τι θα συμβούλευαν κάποιον που σκέφτεται να κάνει το ίδιο.
Πώς γνωρίστηκε το ερωτευμένο ζευγάρι
Μελίνα: “Η ιστορία μας ξεκινά ένα χρόνο πριν. Γνωριστήκαμε με τον Κωνσταντίνο κατά τη διάρκεια της επετειακής έκθεσης για τα 100 χρόνια μνήμης από τη Μικρά Ασία: ‘κύματα προσφυγιάς-κράματα μνήμης’, στην οποία ήμουν συνεπιμελήτρια και εκθεσιακός σχεδιαστής.
Χρειαζόμουν μία ιδιαίτερη φωτογραφία ορεινού τοπίου για να πλαισιώσει σκηνογραφικά μία μοναδική συλλογή από παραδοσιακές φορεσιές των συλλόγων της Μακεδονίας. Γνώριζα την εξαιρετική δουλειά του Κωνσταντίνου ως φωτογράφου τοπίων και έτσι έγινε η πρώτη επαφή. Ο Κωνσταντίνος εδώ και 10 χρόνια έχει εγκαταλείψει την Αθήνα όπου εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός και μετακόμισε στο Καπέσοβο για να μπορεί να είναι στον τόπο που τον εμπνέει και να ζει πιο ανθρώπινα, πιο ήρεμα, πιο δημιουργικά.
Ο τρόπος ζωής του ήταν και δικός μου διακαής πόθος, αλλά φάνταζε πριν τον γνωρίσω ακατόρθωτος. Βλέπετε είχα κι εγώ τις δραστηριότητες μου ως αρχιτέκτονας και μουσειολόγος σε πλήρη εξέλιξη και το όνειρο για απόδραση μετατίθενται κάθε δεκαετία για την επόμενη! Η απόφαση να είμαστε μαζί λειτούργησε ως καταλύτης για την απόφαση και της δικής μου απόδρασης».
Με τί ασχολούνται τώρα
Μελίνα: “Ερχόμενη στο Καπέσοβο έπαθα κάτι σαν πολιτισμικό σοκ. Ζούσα και ζω σε ένα μνημειακό σύνολο, ένα χωριό παραμυθένιο, γεμάτο μνήμες, αρώματα, αρχιτεκτονική, χρώματα. Αναρωτιόμουν βέβαια αν θα μπορέσω και εγώ να συνεχίσω τις μουσειολογικές μου αναζητήσεις. Σε αυτό στάθηκα πολύ τυχερή καθώς στο χωριό υπάρχει η Πασχάλειος Σχολή, ένα χαρακτηρισμένο σχολικό κτήριο του 1860 και ο πολιτιστικός σύλλογος Καπεσόβου ‘Αλέξης Νούτσος΄ μου ζήτησε να αναλάβω τη μουσειολογική και μουσειογραφική προμελέτη για τη μετατροπή του σε μουσείο! Η προμελέτη αυτή ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκε και πλέον αναμένουμε τις αποφάσεις εκείνες που θα οδηγήσουν και στην υλοποίηση.
Το Ζαγόρι έχει ενταχθεί στην UNESCO ως τόπος με ιδιαίτερα και μοναδικά χαρακτηριστικά. Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά θέλουμε και οι δύο να αναδείξουμε καθένας από το δικό του πολιτιστικό μετερίζι. Εγώ μέσα από τα πολιτιστικά δίκτυα και τη Μουσειολογία και ο Κωνσταντίνος μέσα από τη φωτογραφία και τη δημιουργία του πρώτου ψηφιακού μουσείου φωτογραφίας Ζαγορίτικου τοπίου για το οποίο εργάζεται τώρα και θα ανέβει σύντομα με link και στην προσωπική του καλλιτεχνική ιστοσελίδα».
![]()
Είναι η ζωή στο χωριό τελικά εφικτή ως προοπτική για ανθρώπους της πόλης, όπως το ερωτευμένο αυτό ζευγάρι;
Κωνσταντίνος: “Αρχικά τίθεται το ζήτημα του βιοπορισμού. Στη δική μας περίπτωση καταφέραμε να βρούμε και εδώ τρόπο να ασχολούμαστε και μάλιστα με το αντικείμενο που πραγματικά επιθυμούσαμε, καθώς και οι δύο στις πόλεις μας ξεκινήσαμε ως μηχανικοί και όχι δραστηριοποιούμενοι στο χώρο του πολιτισμού. Θεωρώ ωστόσο πως οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει να ξεφύγει από τον αγχωτικό τρόπο ζωής της πόλης και μελετήσει τα δεδομένα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός τόπου θα μπορέσει να βρει αντικείμενο. Άλλωστε η βαριά βιομηχανία αυτού του τόπου είναι ο πολιτισμός και ο τουρισμός.
Έπειτα και ως δευτερεύον τίθεται το ζήτημα της κοινωνικοποίησης. Πολύ πριν έρθει εδώ η Μελίνα είχα αποφασίσει να ανοίξω το κοινοτικό καφενείο, τη Μεζαριά στο Καπέσοβο, ώστε παράλληλα με τις φωτογραφικές μου δραστηριότητες και σεμινάρια, να μπορώ να κοινωνικοποιούμαι τόσο με τους συγχωριανούς μου όσο και με πολλούς επισκέπτες στο Ζαγόρι.
Το καφενείο με την άφιξη της Μελίνας έχει πλέον εξελιχθεί σε γλυκοπωλείο και είμαστε και οι δύο χαρούμενοι που συναντάμε πλήθος κόσμου ειδικά στις γιορτές.
Το δικό μας μήνυμα λοιπόν είναι πως ευκαιρίες υπάρχουν παντού, εάν θέλετε όμως να τις συνδυάσετε και με ποιότητα ζωής ίσως θα πρεπε να επισπεύσετε όλα όσα ονειρεύεστε για μετά και γιατί όχι να επιστρέψετε στην επαρχία, στα όμορφα χωριά μας, να τα ζωντανέψουμε ξανά και να ενεργοποιήσει ο καθένας μας ότι όμορφο και μοναδικό έχει να τους προσφέρει”.
enimerotiko.gr
Μελίνα: “Ερχόμενη στο Καπέσοβο έπαθα κάτι σαν πολιτισμικό σοκ. Ζούσα και ζω σε ένα μνημειακό σύνολο, ένα χωριό παραμυθένιο, γεμάτο μνήμες, αρώματα, αρχιτεκτονική, χρώματα. Αναρωτιόμουν βέβαια αν θα μπορέσω και εγώ να συνεχίσω τις μουσειολογικές μου αναζητήσεις. Σε αυτό στάθηκα πολύ τυχερή καθώς στο χωριό υπάρχει η Πασχάλειος Σχολή, ένα χαρακτηρισμένο σχολικό κτήριο του 1860 και ο πολιτιστικός σύλλογος Καπεσόβου ‘Αλέξης Νούτσος΄ μου ζήτησε να αναλάβω τη μουσειολογική και μουσειογραφική προμελέτη για τη μετατροπή του σε μουσείο! Η προμελέτη αυτή ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκε και πλέον αναμένουμε τις αποφάσεις εκείνες που θα οδηγήσουν και στην υλοποίηση.
Το Ζαγόρι έχει ενταχθεί στην UNESCO ως τόπος με ιδιαίτερα και μοναδικά χαρακτηριστικά. Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά θέλουμε και οι δύο να αναδείξουμε καθένας από το δικό του πολιτιστικό μετερίζι. Εγώ μέσα από τα πολιτιστικά δίκτυα και τη Μουσειολογία και ο Κωνσταντίνος μέσα από τη φωτογραφία και τη δημιουργία του πρώτου ψηφιακού μουσείου φωτογραφίας Ζαγορίτικου τοπίου για το οποίο εργάζεται τώρα και θα ανέβει σύντομα με link και στην προσωπική του καλλιτεχνική ιστοσελίδα».
Είναι η ζωή στο χωριό τελικά εφικτή ως προοπτική για ανθρώπους της πόλης, όπως το ερωτευμένο αυτό ζευγάρι;
Κωνσταντίνος: “Αρχικά τίθεται το ζήτημα του βιοπορισμού. Στη δική μας περίπτωση καταφέραμε να βρούμε και εδώ τρόπο να ασχολούμαστε και μάλιστα με το αντικείμενο που πραγματικά επιθυμούσαμε, καθώς και οι δύο στις πόλεις μας ξεκινήσαμε ως μηχανικοί και όχι δραστηριοποιούμενοι στο χώρο του πολιτισμού. Θεωρώ ωστόσο πως οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει να ξεφύγει από τον αγχωτικό τρόπο ζωής της πόλης και μελετήσει τα δεδομένα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός τόπου θα μπορέσει να βρει αντικείμενο. Άλλωστε η βαριά βιομηχανία αυτού του τόπου είναι ο πολιτισμός και ο τουρισμός.
Έπειτα και ως δευτερεύον τίθεται το ζήτημα της κοινωνικοποίησης. Πολύ πριν έρθει εδώ η Μελίνα είχα αποφασίσει να ανοίξω το κοινοτικό καφενείο, τη Μεζαριά στο Καπέσοβο, ώστε παράλληλα με τις φωτογραφικές μου δραστηριότητες και σεμινάρια, να μπορώ να κοινωνικοποιούμαι τόσο με τους συγχωριανούς μου όσο και με πολλούς επισκέπτες στο Ζαγόρι.
Το καφενείο με την άφιξη της Μελίνας έχει πλέον εξελιχθεί σε γλυκοπωλείο και είμαστε και οι δύο χαρούμενοι που συναντάμε πλήθος κόσμου ειδικά στις γιορτές.
Το δικό μας μήνυμα λοιπόν είναι πως ευκαιρίες υπάρχουν παντού, εάν θέλετε όμως να τις συνδυάσετε και με ποιότητα ζωής ίσως θα πρεπε να επισπεύσετε όλα όσα ονειρεύεστε για μετά και γιατί όχι να επιστρέψετε στην επαρχία, στα όμορφα χωριά μας, να τα ζωντανέψουμε ξανά και να ενεργοποιήσει ο καθένας μας ότι όμορφο και μοναδικό έχει να τους προσφέρει”.